Binnenstebuiten, ondersteboven

Binnenstebuiten — omdat wat zich buiten ons afspeelt, niet buiten ons kán blijven. Naar de wereld kijken, is ook in een spiegel kijken. Als we toelaten wat er in de wereld gebeurt, kunnen we (diep) geraakt worden en stellen we onszelf existentiële vragen: Wat doet dit met mij? Wat raakt mijn diepste geloof? Wat wordt er van mij gevraagd als geweld en intolerantie om zich heen grijpen, als mensen én de aarde onrecht wordt aangedaan? Hoe kan ik open blijven staan voor de wereld en daarbij gezonde veerkracht ervaren, en niet opbranden? Kortom: de buitenwereld raakt onze binnenwereld, en beide kunnen in de Arboretumkerk in een liefdevol licht ontmoet worden.

Ondersteboven — omdat het leven ons nogal eens door elkaar schudt, onze perceptie ondersteboven keert en ons zicht vertroebelt. De Bijbel laat ons ook keer op keer een andere orde zien. In het Eerste Testament krijgen wie machteloos zijn nieuwe kracht in overvloed (Jesaja 40:29). In het evangelie wordt zichtbaar dat het zwakke krachtig is, dat het kleine ertoe doet. Jezus verbindt zich steeds weer met het weerloze, het kwetsbare. Die verhalen leren ons over recht doen in de wereld, maar ook recht doen aan onszelf, wanneer we ons machteloos voelen en onze wereld op z’n kop staat: Waarin vinden wij dan weer nieuwe kracht? Durven we ons zelfbeeld opnieuw tegen het licht te houden? Hoe daalt het troebele chaosgevoel weer neer als bezinksel, en wordt een nieuw inzicht onderdeel van vruchtbare grond?

We nemen dit jaar de tijd om samen op zoek te gaan. Om ons door de woorden van Jezus, de apostelen en de profeten te laten bevragen en vormen. Onderweg komen we veel van onze hoop en vragen tegen, die gaan over onze godsbeelden, onze geloofsgemeenschap, ons geloof op maandag, onze keuzes, woorden en daden.

We kijken ernaar uit elkaar te ontmoeten in dit nieuwe jaar — in het zoeken, het vieren, het vallen en het weer opstaan.